Rok A, II

 

Pierwsze czytanie: Dz 2, 14a. 36-41 Bóg uczynił Jezusa Mesjaszem

 

Psalm responsoryjny: Ps 23 (22), 1-2ab. 2c-3. 4. 5. 6 (R.: por. 1)

 

Drugie czytanie: 1 P 2, 20b-25 Nawróciliście się do Pasterza dusz waszych

 

Śpiew przed Ewangelią: J 10, 14

 

Ewangelia: J 10, 1-10 Jezus jest bramą owiec

 

 

PIERWSZE CZYTANIE

Czytanie z Dziejów Apostolskich

W dzień Pięćdziesiątnicy stanął Piotr z Jedenastoma i przemówił donośnym głosem:
«Niech cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem».
Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca i zapytali Piotra i pozostałych Apostołów: «Cóż mamy czynić, bracia?» Powiedział do nich Piotr: «Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego. Bo dla was obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz».
W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał: «Ratujcie się z tego przewrotnego pokolenia».
Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz.

Oto Słowo Boże.

 

 

PSALM RESPONSORYJNY:

 

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.

 

Pan jest moim pasterzem, *
niczego mi nie braknie,
pozwala mi leżeć *
na zielonych pastwiskach.

 

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.

 

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, *
orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach *
przez wzgląd na swoją chwałę.

 

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.

 

Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, *
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska *
są moją pociechą.

 

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.

 

Stół dla mnie zastawiasz *
na oczach mych wrogów;
namaszczasz mi głowę olejkiem, *
kielich mój pełny po brzegi.

 

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.

 

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną *
przez wszystkie dni mego życia
i zamieszkam w domu Pana *
po najdłuższe czasy.

 

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.

 

 

DRUGIE CZYTANIE

Czytanie z Pierwszego listu świętego Piotra Apostoła

Najdrożsi:
To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia. Do tego bowiem jesteście powołani. Chrystus przecież również cierpiał za was i zostawił wam wzór, abyście szli za Nim Jego śladami.
On grzechu nie popełnił, a w Jego ustach nie było podstępu. On, gdy Mu złorzeczono, nie złorzeczył, gdy cierpiał, nie groził, ale oddawał się Temu, który sądził sprawiedliwie. On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni.
Błądziliście bowiem jak owce, ale teraz nawróciliście się do Pasterza i Stróża dusz waszych.

Oto Słowo Boże.

 

 

 

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ:

 

Alleluja, Alleluja, Alleluja

 

Ja jestem dobrym Pasterzem
i znam owce moje, a moje Mnie znają.

 

Alleluja, Alleluja, Alleluja

 

 

EWANGELIA (EWANGELIA DŁUŻSZA)

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus powiedział:
«Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. A kiedy wszystkie wyprowadzi, staje na ich czele, a owce postępują za nim, ponieważ głos jego znają. Natomiast za obcym nie pójdą, lecz będą uciekać od niego, bo nie znają głosu obcych».
Tę przypowieść opowiedział im Jezus, lecz oni nie pojęli znaczenia tego, co im mówił.
Powtórnie więc powiedział do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Ja jestem bramą owiec. Wszyscy, którzy przyszli przede Mną, są złodziejami i rozbójnikami, a nie posłuchały ich, owce. Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony – wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę. Złodziej przychodzi tylko po to, aby kraść, zabijać i niszczyć. Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości».

Oto słowo Pańskie.

 

 

Kazanie

Obchodzimy dziś w Kościele 51. Światowy Dzień Modlitw o Powołania. Rozpoczyna on tydzień modlitw o powołania do służby Bożej. Skąd się wzięła taka inicjatywa i o co w niej chodzi? Dzień ten to inicjatywa Pawła VI, który w 1964 roku postanowił, że jedna z niedziel okresu wielkanocnego będzie przeznaczona na modlitwę o powołania do stanu kapłańskiego i życia zakonnego. Po raz pierwszy Dzień Modlitw o Powołania odbył się 12 kwietnia 1964 roku. Była to odpowiedź papieża na utrzymujący się, a nawet pogłębiający się już wówczas kryzys w Kościele, którego jednym z najjaskrawszych i najboleśniejszych przejawów był spadek powołań, i to zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet. Spadała zresztą nie tylko liczba kandydatów do kapłaństwa i życia zakonnego, ale także liczba czynnych księży, zakonników i zakonnic, a to ze względu na liczne w owym czasie wystąpienia i porzucenia stanu duchownego.

Jednym ze wspólnych problemów wielu Kościołów lokalnych jest brak powołań kapłańskich i zakonnych. W wielu wypadkach sytuacja staje się dramatyczna do tego stopnia, że zachodzi konieczność likwidowania parafii, zamykania kościołów, a nawet ich sprzedawania i wykorzystywania na inne cele. Czasami dochodzi nawet do sporu o kapłanów między parafiami lub biskupami. W wielu krajach zauważa się pewien rodzaj odrodzenia powołań, ale w innych kryzys się pogłębia. Przyczyn braku powołań kapłańskich jest wiele. Spróbujmy je wymienić.

Pierwszą z nich jest stan naszych rodzin, wśród których mamy do czynienia ze znacznym spadkiem dzietności. Ponadto pojawiają się rodzice, którzy nie przygotowują dzieci do życia ofiarnego, a nawet zaszczepiają im niechęć do powołania duchownego. A przecież od tego, jakie są rodziny, zależy, jacy będą księża. Z wdzięcznością i szacunkiem trzeba więc myśleć o tych rodzinach, które tworzą atmosferę szacunku do sakramentu kapłaństwa.

Innym powodem kryzysu odpowiedzi na powołanie kapłańskie jest sprzeciw środowiska, w szczególności rodziców, wobec wyboru kapłaństwa lub życia zakonnego. Nie jest to problem drugorzędny. W wielu wypadkach odgrywa on decydującą rolę. Niezrozumienie tego powołania w rodzinie chrześcijańskiej sprawia, że rodzice nie zawsze akceptują wybór takiej drogi przez swoje dzieci. W wielu wypadkach można dostrzec egoizm rodziców. Niejednokrotnie widzą oni w tym wyborze pewien rodzaj niedowartościowania ich dzieci i rodziny lub obawiają się samotności.

Po trzecie, jesteśmy także świadkami antyklerykalnej propagandy, której celem jest walka z Kościołem. Objawia się to w chorobliwym tropieniu kapłańskich grzechów, nagłaśnianiu ich w mediach, w przedstawianiu jednostkowych przypadków niewierności kapłańskiej jako praktyki powszechnej. To prawda, kapłani – jak wszyscy ludzie – są grzesznikami. Pamiętajmy jednak o tym, że krytyka może być pożyteczna lub szkodliwa. Przynosi pożytek tylko wtedy, kiedy wypływa z miłości, czyli gdy zmierza do dobra osoby krytykowanej lub do jakiegoś dobra wspólnego. Stąd nie należy przyjmować świadectwa tych, którzy agresywnie krytykując Kościół i księży, sami nie prowadzą dobrego życia, kierują się nienawiścią i chęcią zniesławienia. Mówienie prawdy musi być zawsze podporządkowane miłości.

Przed Kościołem stoi wielkie zadanie kształtowania postawy szczególnej odpowiedzialności rodzin chrześcijańskich za powołania kapłańskie i zakonne; zaniedbanie na tym polu może mieć katastrofalne skutki. Oczywiście w wielu wypadkach podjęcie tego problemu będzie wymagać odwagi przełamania skostniałej mentalności. Sytuacja zmusiła już wielu biskupów, na przykład we Francji i we Włoszech, do jasnego wypowiedzenia się w tej sprawie. Jeden z francuskich biskupów przedstawił wiernym realistycznie sytuację w diecezji, po czym wyprowadził wniosek, że w niedługim czasie ostatni kapłan zakończy posługę duszpasterską. Pozostaną bez kapłanów, jeśli nie podejmą na serio problemu powołań kapłańskich w rodzinie. Wielkie oburzenie wiernych wywołała decyzja biskupa diecezji Aquila we Włoszech, która dotyczyła powierzenia prowadzenia wielkiego sanktuarium kapłanom kanadyjskim. W odpowiedzi biskup skierował do wiernych list, w którym napisał, że jeśli nie pozwolą swoim synom wybrać powołania kapłańskiego, to w niedługim czasie obcokrajowiec będzie także ich biskupem.

W Polsce na razie cieszymy się względną ilością powołań kapłańskich i zakonnych. Ale w ostatnich latach zdecydowanie mniej kandydatów i kandydatek zgłasza się do nowicjatów zakonnych i seminariów. Jeśli nie zmieni się nasze nastawienie do sprawy powołań, możemy w przyszłości zostać bez kapłana. Czy naprawdę tego chcemy?

Jak włączyć się w dzieło odpowiedzialności za powołania? Co możemy i powinniśmy zrobić względem naszych księży? Najważniejszym obowiązkiem jest stała modlitwa. O ile dość powszechna w niektórych środowiskach jest krytyka, obmowa księży, o tyle do rzadkości należy modlitwa w intencji powołań kapłańskich oraz o wytrwanie w powołaniu. Jak często modlimy się za kapłanów, za naszych duszpasterzy? Tych, którzy wyżywają się w bezlitosnych krytykach należałoby zapytać: Ile razy zamówiłeś za kapłana, którego krytykujesz, mszę, ile razy podjęłaś jakieś postanowienie w jego intencji?

Szczególnie ważnym w dzisiejszych czasach obowiązkiem jest także obrona dobrego imienia kapłanów jako grupy i poszczególnych księży. Ileż oszczerstw wypowiadanych na temat księży można dzisiaj usłyszeć. Księża pomawiani są chyba o wszystkie możliwe przewinienia, przestępstwa i perwersje. Co można zrobić? Choćby pisać protesty do publikujących oszczerstwa szmatławych gazet, nie kupować tego typu prasy, protestować przeciwko obrzydliwym dowcipom, a przede wszystkim dobrze mówić o kapłanach. Nie chodzi o ukrywanie prawdy, gdy faktycznie ma miejsce sytuacja zgorszenia, ale chodzi o krytycyzm, rzetelność i ostrożność w ferowaniu wyroków oraz niepowtarzanie niesprawdzonych wieści. Nieraz trzeba mocno zareagować, gdy księdzu dzieje się ewidentna krzywda z powodu powtarzania nawet najbardziej absurdalnych plotek, oszczerstw i kłamstw. Czy mamy odwagę sprzeciwić się, zaprotestować przeciwko oczernianiu księży?

Inna sprawa to okazywanie kapłanom zwykłej ludzkiej życzliwości, troski, zapytanie o zdrowie, zainteresowanie samopoczuciem. Księża czasem czują się samotni, szczególnie po przybyciu na nową parafię, w obliczu bardzo trudnych, poważnych zadań, które trzeba podjąć mimo niedomogów i biedy. Czy księdzu nie należy się trochę życzliwości?

Niech te myśli będą zaproszeniem do osobistego i wspólnotowego rachunku sumienia. Księża, bracia i siostry zakonne nie biorą się z księżyca (to w nawiązaniu do pojawiających się haseł na murach „księża na księżyc”), ale z naszych rodzin. To m.in. od jakości naszych rodzin zależy i będzie zależeć jakość posługujących wśród nas kapłanów i osób zakonnych. Amen.

 

 

Modlitwa brewiarzowa

Tom II.

Hymny z okresu wielkanocnego – s. 420 [s. 444].

Psalmy z niedzieli IV tygodnia – s. 1119 [s. 1058].

Pozostałe teksty z 4. niedzieli wielkanocnej – s. 591 [s. 534].

 

 

Intencje Apostolstwa Modlitwy na miesiąc kwiecień 2014 r.

OGÓLNA:

Aby środki przekazu były narzędziami w służbie prawdy i pokoju.

MISYJNA:

Aby Maryja, Gwiazda Ewangelizacji, kierowała misją Kościoła, głoszącego Chrystusa wszystkim narodom.

II Krucjata Modlitw w intencji Ojczyzny:

O większe zaangażowanie obywatelskie Polaków oraz udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego.

 

Kalendarz liturgiczny:

 

   11 V Czwarta Niedziela Wielkanocna.
Dz 2, 14a. 36-41; Ps 23 (22), 1-2ab. 2c-3. 4. 5. 6 (R.: por. 1); 1 P 2, 20b-25; J 10, 14; J 10, 1-10;

   12 V Poniedziałek. Dzień powszedni albo wspomnienie świętych męczenników Nereusza i Achillesa, lub św. Pankracego, męczennika.
Dz 11, 1-18; Ps 42 (41), 2-3; Ps 43 (42), 3. 4 (R.: por. Ps 42 (41), 3a); J 10, 14; J 10, 11-18;

   13 V Wtorek. Dzień powszedni albo wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Fatimy.
Dz 11, 19-26; Ps 87 (86), 1a i 2 i 3a. 4-5. 6-7 (R.: por. Ps 117 (116), 1a); J 10, 27; J 10, 22-30;

   14 V Środa. Święto św. Macieja Apostoła.
W kościołach, w których obchodzi się uroczystość św. Macieja, pierwsze czytanie z czytań wspólnych o Apostołach i Ewangelistach w okresie wielkanocnym
Dz 1, 15-17. 20-26; Ps 113 (112), 1-2. 3-4. 5-6. 7-8 (R.: por. 8); J 15, 16; J 15, 9-17;

   15 V Czwartek. Dzień powszedni.
Dz 13,13-25; Ps 89 (88), 2-3. 21-22. 25 i 27 (R.: por. 2a); J 3,15; J 13,16-20;

   16 V Piątek. Święto św. Andrzeja Boboli, prezbitera i męczennika, patrona Polski.
W kościołach, w których nie obchodzi się uroczystości, przed Ewangelią jest jedno czytanie.
Ap 12, 10-12a; Ps 34 (33), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9 (R.: 5b); 1 Kor 1, 10-13. 17-18; J 17, 19; J 17, 20-26;

   17 V Sobota. Dzień powszedni.
Dz 13, 44-52; Ps 98 (97), 1. 2-3ab. 3cd-4 (R.: por. 3c); J 6, 63b. 68b; J 14, 7-14;

 

   18 V Piąta Niedziela Wielkanocna.
Dz 6, 1-7; Ps 33 (32), 1-2. 4-5. 18-19 (R.: por. 22); 1 P 2, 4-9; J 14, 6; J 14, 1-12;

   19 V Poniedziałek. Dzień powszedni.
Dz 14, 5-18; Ps 115 (113B), 1-2. 3-4. 15-16 (R.: por. 1); J 14, 26; J 14, 21-26;

   20 V Wtorek. Dzień powszedni albo wspomnienie św. Bernardyna ze Sieny, prezbitera.
Dz 14, 19-28; Ps 145 (144), 10-11. 12-13ab. 13cd i 21 (R.: por. 12a); J 3, 15; J 14, 27-31a;

   21 V Środa. Dzień powszedni albo wspomnienie świętych Krzysztofa Magallanesa, prezbitera, i Towarzyszy, męczenników.
Dz 15, 1-6; Ps 122 (121), 1-2. 4-5 (R.: por. 1); J 15, 4. 5b; J 15, 1-8;

   22 V Czwartek. Dzień powszedni albo wspomnienie św. Rity z Cascia, zakonnicy.
Dz 15, 7-21; Ps 96 (95), 1-2. 3 i 10 (R.: por. 3); J 10, 27; J 15, 9-11;

   23 V Piątek. Dzień powszedni.
Dz 15,22-31; Ps 57 (56), 8-9. 10-12 (R.: por. 10a); J 15,15b; J 15, 12-17;

   24 V Sobota. Dzień powszedni.
Dz 16, 1-10; Ps 100 (99), 1-2. 3. 4ab-5 (R.: por. 1); Kol 3, 1; J 15, 18-21;

 

   25 V Szósta Niedziela Wielkanocna.
Dz 8, 5-8. 14-17; Ps 66 (65), 1-3a. 4-5. 6-7a. 16 i 20 (R.: por. 1); 1 P 3, 15-18; J 14, 23; J 14, 15-21;

   26 V Poniedziałek. Wspomnienie św. Filipa Nereusza, prezbitera.
Czytania z dnia:
Dz 16, 11-15; Ps 149, 1-2. 3-4. 5-6a i 9b (R.: por. 4a); J 15, 26b. 27a; J 15, 26-16, 4a;
albo czytania ze wspomnienia:
Flp 4, 4-9; Ps 19 (18), 8-9. 10 i 15 (R.: por. 9a); J 17, 21; J 17, 20-26;

   27 V Wtorek. Dzień powszedni albo wspomnienie św. Augustyna z Canterbury, biskupa.
Dz 16, 22-34; Ps 138 (137), 1-2a. 2bc-3. 7c-8 (R.: por. 7c); J 16, 7. 13; J 16, 5-11;

   28 V Środa. Dzień powszedni.
Dz 17,15. 22-18,1; Ps 148, 1-2. 11-12. 13-14a; J 14,16; J 16,12-15;

   29 V Czwartek. Wspomnienie św. Urszuli Ledóchowskiej, dziewicy.
Czytania z dnia:
Dz 18, 1-8; Ps 98 (97), 1. 2-3ab. 3cd-4 (R.: por. 2b); J 14, 18; J 16, 16-20;
albo czytania ze wspomnienia:
Rdz 12, 1-4a; Ps 16 (15), 1-2a i 5. 7-8. 11 (R.: 5a); Mt 23, 11. 12b; Łk 6, 27-38;

   30 V Piątek. Dzień powszedni albo wspomnienie św. Jana Sarkandra, prezbitera i męczennika, albo św. Zdzisławy.
Dz 18, 9-18; Ps 47 (46), 2-3. 4-5. 6-7 (R.: por. 8a); J 16, 28; J 16, 20-23a;

   31 V Sobota. Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny.
Rz 12, 9-16b; Iz 12, 2-3. 4bcde. 5-6 (R.: por. 6b); Łk 1, 45; Łk 1, 39-56;